Στην εποχή της αθωότητας των παιδικών μας χρόνων

Γράφει ο Ιωάννης Λύρας, εκπαιδευτικός

Στην  εποχή της αθωότητας των παιδικών μας  χρόνων, στο χωριό μου Βαλύρα Μεσσηνίας , κυριαρχούσε σε όλες τις δραστηριότητες του χωριού μας ,το στοιχείο της συνύπαρξης και αλληλεγγύης, στην καθημερινοτητά μας. Οι εικόνες αυτές βαθιά χαραγμένες στη μνήμη μας τις οποίες και έχουμε συγκρατήσει. Είναι φωτεινές, γλυκές, ζωντανές και ανεξίτηλες.

Στη σημερινή μας εποχή η ζήλεια, δυσαρέσκεια, και μιζέρια κυριαρχεί του θαυμασμού, που βιώνει το άτομο, για την ευτυχία και επιτυχία του άλλου, επειδή κατάφερε και πήγε τον εαυτό του παραπέρα, αντί να χαιρόμαστε για αυτό. Χρειαζόμαστε μια κοινωνία με λιγότερους φραγμούς, και περισσότερες γέφυρες συνεργασίας, και επικοινωνίας, για το καλό συμφέρον όλων μας.

Ονειρεύτηκα και ονειρεύομαι όλοι μαζί να διαβάσουμε ένα βιβλίο, να ακούσουμε μουσική, να παίξουμε διάφορα παιχνίδια επιτραπέζια και μη των παιδικών μας χρόνων, να αλλάξουμε μηνύματα αγάπης και να ενδιαφερθούμε για πράγματα που μας ενώνουν και ας διαφωνούμε σε πράγματα που μας χωρίζουν έχοντας ο καθένας τη δική του θέση, λόγο και άποψη. Δεν μπορώ να κατανοήσω την αποστροφή πολλών συγχωριανών μου, για το χωριό μας στην αναπτυξή  του,  στην ιστορία του, στην αρχιτεκτονική του κληρονομιά, στο φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον του, στις παραδόσεις του, στα ήθη και εθιμά του. Όταν τα όνειρα, αξίες, οράματα και ιδανικά γκρεμίζονται, ακολουθεί μια απογοήτευση. Όμως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, αρκεί να το πιστέψουμε και να το επιδιώξουμε, ό,τι όλα θα αλλάξουν στο εγγύς μέλλον. Να πάμε όλοι μαζί αντίθετα στην παγκοσμιοποίηση, που προσπαθεί  να εξαφανίσει γλώσσα, θρησκεία, ήθη, έθιμα, παραδόσεις χιλιάδων ετών.

Διαπιστώνουμε την αποσταθεροποίηση του κλίματος, που είναι πλέον γεγονός και  θα πρέπει να μας απασχολήσει. Το διοξείδιο του άνθρακα έχει αυξηθεί επικίνδυνα με αποτέλεσμα να παρουσιάζονται συχνότερα τα ακραία καιρικά φαινόμενα, με αποτέλεσμα την αύξηση της θερμοκρασίας, περισσότεροι καύσωνες, πλημμύρες, ξηρασίες, και όλα αυτά οφείλονται στην ανθρώπινη παρέμβαση. Τα έτη 2007, 2016, 2017, 2018 είχαμε πυρκαγιές, πλημμύρες, πλημμύρες πυρκαγιές αντίστοιχα με νεκρούς και μεγάλες καταστροφές στο φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον. Στο χωριό μας επλήγη ο πρωτογενής τομέας το 2016 και 2018 καταστράφηκε και ειδικά οι ελαιοπαραγωγοί (λόγο δάκου και γλοιοσπορίου) που η ελιά στη Μεσσηνία και σε άλλες περιοχές τείνει να γίνει μονοκαλλιέργεια, και πολλές άλλες διαφορετικές καλλιέργειες (σύκα, αμπέλια, οπωροφόρα, θερμοκήπια κ.λ.π.).

Δεν μπαζώνουμε ρέματα, μονώνουμε καλλίτερα τα σπίτια μας, (για εξοικονόμηση ενέργειας και περιορισμό του διοξειδίου του άνθρακα) δεν κάνουμε άσκοπες μετακινήσεις με το αυτοκίνητο και δεν πετάμε τόσα πολλά σκουπίδια. Να δράσουμε όλοι μαζί τοπικά, και να σκεφτόμαστε το σπίτι μας που λέγεται ΓΗ. Η φύση  δεν μας ρωτά, αδιαφορεί για τις επιθυμίες μας, για το αν μας αρέσουν οι νόμοι της. Είμαστε υποχρεωμένοι να τη δεχτούμε όπως είναι και συνεπώς με όλα της τα αποτελέσματα. Αν σκεφτούμε ότι κανείς δεν ήλθε για να μείνει , ερχόμαστε άδειοι και φεύγουμε άδειοι, και είμαστε μόνο διαχειριστές των όσων μας προσφέρει η ζωή ας αφήσουμε το στίγμα μας και αποτυπωμά μας κάνοντας καλό πρώτα για τον εαυτό μας και μετά για τους άλλους.

Θυμάμαι το χωριό μου, την εποχή της αθωότητας των παιδικών μου χρόνων με τα καλά της και τα κακά της που ήταν ηρεμιστικό και ησυχαστήριο με εγκλωβισμένες όλες αυτές οι αναμνήσεις στο μυαλό μας. Ο καλλίτερος μήνας μας που θυμούνται όλοι μας  ήταν ο Σεπτέμβρης. Πανηγύρια, νέα σχολική  χρονιά, τρυγητός, συλλογή σύκων, όργωμα, σπορά, μπαξεβανικά, με παιχνίδια στις αλάνες, ζώντας το μεγαλείο της φύσης και του Θεού, βιώνοντας έντονα τις 5 αισθήσεις μας και αποθηκευοντάς τες στη μνήμη μας, κάνοντας ανάκληση οποιαδήποτε στιγμή των παιδικών μας χρόνων.

Πρέπει να επιστρέψουμε   στην ομορφιά, την απλότητα και την αθωότητα των μαγευτικών παιδικών μας χρόνων.

Αθήνα 17-2-2019