Το τέλος της Σπάρτης αλλά όχι και το τέλος των Εμφυλίων πολέμων
Ο Αντίγονος αποκατέστησε παντού τους ολιγαρχικούς, κήρυξε
«στασιαστή» και επικήρυξε τον Κλεομένη και μέσα στο 223 κατέλαβε την Τεγέα, τον
Ορχομενό και την Μαντίνεια, της οποίας ο πληθυσμός πουλήθηκε στα σκλαβοπάζαρα
από τον Άρατο.
Ο απομονωμένος τώρα πια Κλεομένης, αφού απελευθέρωσε
χιλιάδες είλωτες για να ενισχύσει τον στρατό του, κατέλαβε για αντιπερισπασμό
και λεηλάτησε την Μεγαλόπολη.
Όντας σε πολύ δυσχερή θέση, στις αρχές του επόμενου έτους
στράφηκε προς βοήθεια στον βασιλιά της Αιγύπτου Πτολεμαίο τον Γ, τον
επονομαζόμενο «Ευεργέτη», ο οποίος όμως αν και ήταν δεδηλωμένος εχθρός του
Δώσωνος, φοβούμενος προφανώς τις επαναστατικές ιδέες του Σπαρτιάτη βασιλιά,
υποσχέθηκε βοήθεια μόνο με την συμφωνία ότι προηγουμένως θα έχει ως όμηρους τη
μητέρα του Κρατησίκλεια και τα παιδιά του. Η γενναία γυναίκα ωστόσο, όταν
άκουσε την απαίτηση του μονάρχη της Αιγύπτου, εμψύχωσε η ίδια τον υιό της και
επιβιβάστηκε υπερήφανα στο αιγυπτιακό πλοίο που περίμενε στο Ταίναρο, σίγουρη
ότι πρόσφερε έτσι τον εαυτό της για την σωτηρία της πατρίδα της.
Τον Ιούλιο του 222 ο βασιλιάς των Μακεδόνων Αντίγονος
Δώσων και ο στρατηγός των Αχαιών Φιλοποίμην, βάδισαν από το Άργος ενάντια στην
Σπάρτη επικεφαλής 30.000 ανδρών, ανάμεσα στους οποίους υπήρχαν και Αγριάνες,
Βοιωτοί, Ηπειρώτες, Ακαρνάνες, Ιλλυριοί και Γαλάτες. Για να τους αναχαιτίσει, ο
Κλεομένης κατέλαβε τα στενά της Σελλασίας επικεφαλής περίπου 10.000 ανδρών, από
τους οποίους, εξ ανάγκης πλέον, οι 4.000 ήσαν μισθοφόροι. Στην φονική μάχη που
ακολούθησε, ο στρατός του Κλεομένους ηττήθηκε κατά κράτος (μετά από προδοσία
σύμφωνα με τον Φύλαρχο) και κατασφάχτηκε και έπεσε ο αδελφός και συμβασιλιάς
του Ευκλείδας.
Από τους 6.000 Λακεδαιμόνιους πολεμιστές επέζησαν μόνον
200. Μαζί με 20 περίπου ιππείς, ο νικημένος επαναστάτης επέστρεψε στην Σπάρτη,
συγκέντρωσε και συμβούλεψε τους συμπολίτες του να μην αντισταθούν στους
εισβολείς για ν’ αποφευχθεί ο πλήρης αφανισμός της Σπάρτης από προσώπου γης
και, μέσω Γυθείου, διέφυγε με τους στενούς συγγενείς και συνεργάτες του στην
Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, αναζητώντας στον βασιλιά Πτολεμαίο όχι μόνο καταφύγιο
αλλά και βοήθεια για συγκέντρωση ενός νέου στρατού.
Σε λίγο οι Αντίγονος και Άρατος μπήκαν στην Σπάρτη,
περνώντας επάνω από τα νεκρά κορμιά των γερόντων που είχαν παραταχθεί
οπλισμένοι στην περίμετρο της πατρίδας πόλης τους, για «να πεθάνουν τουλάχιστον
ελεύθεροι» και για πρώτη φορά στην Ιστορία της η Σπάρτη καταλήφθηκε από ξένο
στρατό. Οι κατακτητές κατέλυσαν μία προς μία τις μεταρρυθμίσεις του Κλεομένους,
κατάργησαν την βασιλεία και την λυκούργεια οργάνωση «κατά κώμας», επανέφεραν
την ολιγαρχία και την αρχή των Εφόρων (διορίζοντας μάλιστα στις σχετικές θέσεις
αποκλειστικά μακεδονόφρονες), απαγόρευσαν κάθε «λυκούργειο» στοιχείο στην
διαπαιδαγώγηση των νέων και περιόρισαν την πολιτική κυριαρχία των Σπαρτιατών
έως τα σύνορα της κοιλάδας του Ευρώτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου